ก่อนโควิด-19 เริ่มได้รับความรู้จัก มันถูกเรียกว่าโคโรน่า หรือโคโรน่าไวรัส เราได้รับตัวอย่างจากประเทศจีน ว่าต้องปิดเมือง กักตัวอยู่กับบ้าน ช่วงนั้นในไทยยังไม่มีการระบาด ยังไม่มีใครกลัวเลย ตอนนั้นเราเริ่มไปซื้อปลากระป๋อง ข้าวสาร มาม่า และอาหารสำเร็จรูปที่แกะกินกับข้าวได้ทันที มาตอนนี้ผ่านจากช่วงที่เริ่มกักตุนของมา 1-2 เดือน พบว่า อาหารพวกนี้กินไม่ได้ทุกวัน เราก็อยากกินอย่างอื่น กินอาหารอร่อย ๆ ที่ร้าน และด้วยฝีมือการทำกับข้าวที่ไม่ได้เรื่อง และขี้เกียจด้วย เลยกลายเป็นว่า ไม่เจริญอาหารไปเลย น้ำหนักก็ลง เพราะต้องกินอาหารพวกนี้ ซึ่งบางอย่างมันก็อร่อยดี แต่กินทุกวันคงไม่ไหว
อีกอย่างคือ จากที่เราเป็นคนไม่ชอบออกไปข้างนอก คิดว่าช่วงกักตัวอยู่บ้าน นั้นมันชิวมาก ๆ ก็ใช้ชีวิตปกติของเรานี่ คือเราไม่ได้อยู่ในกลุ่มเสี่ยง หรือติดเชื้อนะ แค่ออกจากบ้านเท่าที่จำเป็น เจอคนให้น้อยที่สุด แต่พอผ่านช่วงนี้ ห้างปิด 1 เดือนเต็ม ร้านข้าวปิด ห้ามนั่งทานที่ร้าน ฟิตเนสปิด ไปออกกำลังกายไม่ได้ จะไปเที่ยวไหนก็ไปไม่ได้ แม้แต่จะกลับบ้านต่างจังหวัด ก็ทำไม่ได้ ดู Youtube Netflix ทั้งวัน ทุกวัน มันก็น่าเบื่อ ออกกำลังกายไม่ได้ พุงก็มา ทำให้ตอนนี้ อยากให้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติซะที ไม่อยากอยู่บ้านแล้ว อย่างน้อยก็ให้สวนสาธารณะเปิด จะได้ไปวิ่งออกกำลังกาย
หลัก ๆ ก็มีเรื่องอาหาร การเข้าสังคม ที่แทบไม่ได้เจอเพื่อนเลย ไม่ได้นั่งร้านกาแฟเลย ไม่ได้ไปเดินห้าง และไม่ได้ออกกำลังกาย นี่ยังไม่นับเรื่องธุรกิจต่าง ๆ ที่ต้องพักไว้ก่อน ตอนนี้พวกหน่วยงานก็ออกประกาศโน่นนี่เพื่อให้เกิดความยืดหยุ่นในช่วงเกิดโรคระบาด และไม่ควรออกจากบ้าน เช่น ขนส่ง ยืดอายุใบขับขี่ออกไป จนกว่าเหตุการณ์จะดีขึ้น และให้ต่อทะเบียนออนไลน์ได้
หลังจากนี้ คงมีการผ่อนปรนมากขึ้น ในเรื่องของการล็อคเมือง การปิดร้าน ปิดสถานบริการต่าง ๆ หลายคนคงอยากจะตัดผมแล้ว หลายคนคงอยากออกไปกินบุฟเฟต์ เราเองก็ด้วย ก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่า จะมีช่วงเวลาที่ทำให้เราโหยหาการออกไปข้างนอก มากมายขนาดนี้